Een semester tussen de Canadese skyscrapers

TORONTO - Marloes Mol studeert International Business aan de Hogeschool Utrecht. Aangezien ze in Empel woont, is ze best wat tijd kwijt met pendelen. Op dit moment studeert ze nog veel verder van huis. Marloes is in 2024 namelijk begonnen met een semester Marketing aan de York Campus van Seneca Polytechnic: een universiteit in de Canadese miljoenenstad Toronto.

Door Suzanne Verkroost

Dit semester leert Marloes over meer dan alleen marketing. Er wordt ook een beroep gedaan op haar zelfstandigheid en doorzettingsvermogen. “Ik heb zeker leren pushen,” zegt Marloes. Dit avontuur kreeg ze niet bepaald op een presenteerblaadje.

Haar vliegtuig vertrok 3 januari vanaf Schiphol, vlak na de feestdagen die afleiding boden in de weken daarvoor. Pas toen ze op het vliegveld van Toronto stond, op een regenachtige dag, daalde de werkelijkheid in. “Ik stond daar en dacht: ‘Waar ben ik aan begonnen?’”

Haar woonplek wist ze snel te vinden. De volgende week, echter, bij aanvang van de schoolweek, had ze nog geen universiteitsrooster ontvangen. Ze kreeg te horen dat er wel iemand mee bezig was, maar daarna bleef het stil. Vervolgens moest ze flink aandringen om toch nog te worden ingepland. Het avontuur kon beginnen.

Toch is het onderwijs anders van vorm dan Marloes had verwacht. Alle lessen worden digitaal gegeven. Een handjevol lessen kan worden bijgewoond op de universiteit, maar dat is vrijblijvend. Daarom is ze blij dat ze geen woning heeft vlakbij de campus in het noordwesten van de stad, maar in downtown Toronto, waar ze meer van het stadsleven meekrijgt.

Ze heeft daar een kamer op de achttiende van zevenenvijftig verdiepingen, op een steenworp afstand van de CN Tower. Ze moet haar woonfaciliteiten delen, maar heeft een eigen kamer met uitzicht op de haven.

Bij de introductie op de campus heeft Marloes direct vriendschap gesloten met een drietal studentes, uit Denemarken, Frankrijk, en Zuid-Korea. Hierdoor vereenzaamt ze niet en leert ze over veel meer culturen dan alleen de Canadese.

Hoewel Marloes goed Engels spreekt en geen grote cultuurbotsingen heeft meegemaakt, is het dagelijks leven erg anders dan thuis. Dat merkt ze zelfs bij het boodschappen doen. Ze loopt dan twintig minuten door hartje Toronto naar de winkel, waar zelfs de boterhammen zoet smaken. De schappen liggen vol grootverpakkingen en talloze chipssmaken. Appels worden netjes geëtaleerd en met een doekje schoongeveegd. Een onaangename verassing is dat de ‘taxes’ (btw) pas bij de kassa verrekend worden, waardoor de prijs nog akelig kan oplopen.

Ook de wereld buiten de supermarkt lijkt in niets op Empel. Marloes wordt continu omringd door reclameborden en wolkenkrabbers van uiteenlopende bouwstijlen. De straten worden sneeuwvrij gehouden, maar het kan afkoelen tot tien graden onder nul. Door de strenge winter krijgt ze minder mee van het stadsleven dan gehoopt. Pas later in het jaar worden sociale buitenactiviteiten georganiseerd. Marloes is dan alweer thuis.

Wel woont ze tegenover de Scotiabank Arena, waar regelmatig ijshockeywedstrijden gehouden worden. “IJshockey is hier best wel ‘een dingetje’, en dat is dan nog zacht uitgedrukt”, vertelt Marloes. “Het is eigenlijk schandalig dat ik nog niet naar een wedstrijd ben geweest.”

Dat betekent dat de tijd begint te dringen; 28 april komt ze alweer thuis. Marloes heeft regelmatig contact met familie en vrienden, waardoor ze niet veel last heeft van heimwee. Toch zijn er zeker momenten dat ze haar thuis mist. Zo ook 19 maart, toen Marloes eenentwintig werd. Ze heeft haar verjaardag met studievriendinnen gevierd in Toronto, maar gedachten aan haar thuisfront lieten haar niet onberoerd. “Ik wist dat ik ook thuis aan de keukentafel had kunnen zitten, met mijn familie. Een verjaardagstaart met kaarsjes en zo…”

Er is wel meer waarnaar ze terugverlangt, zoals de kookkunsten van haar ouders. Ze waardeert de Canadese stadsparken, maar zou graag weer langs de Empelsedijk wandelen met vriendinnen. Ze kijkt er zelfs naar uit om thuis weer te fietsen en autorijden. Het verkeer in Toronto vindt ze daarvoor te gevaarlijk.

Desalniettemin heeft Marloes geen moment spijt dat ze naar Toronto is gekomen. “Ik ben me er erg van bewust dat niet iedereen die mogelijkheid heeft,” benadrukt ze. “Ik ben zo dankbaar.”

Toch zal ze blij zijn om de torenhoge skyscrapers gedag te zeggen en terug te keren naar de vertrouwde rijtjeshuizen en twee-onder-eenkappers van Empel.