Klets van ons eigen: Lelijk

Van je kinderen moet je het niet altijd hebben, blijkt maar weer. Vooral niet van de jongste, die het hart op de tong draagt.

“Mama”, vroeg ze laatst, “als vriendin P ouder is dan jij, waarom lijkt ze dan jonger?” Je kunt er je schouders over ophalen, maar helaas heeft de Vrolijke Sloper er gewoon kijk op. Kledingadvies kun je met een gerust hart aan haar vragen: het klopt altijd.

Inmiddels heeft ze het overigens afgeleerd, maar ze kon ook altijd heel serieus vragen (zeker zo’n vier keer per jaar): “Mama, als er geen baby meer in je buik zit, waarom is ‘ie dan nog zo dik?” Gul met oplossingen is ze trouwens ook. Ik hoef alleen maar minder te snoepen, vooral chocolade. En ik moet meer groenten eten. Ze ziet heus wel dat ik de broccoli stiekem op een ander bord leg.

Af en toe wil ze me graag opmaken. Nog maar 9 jaar en ze maakt er geen knalpaars geheel van met groene stippen. Nee, ze werkt met concealer en foundation en eyeliner. Als het maar met Engelse woorden kan.

Nu had ik laatst een nieuwe bril gekocht. Normaal heb ik van die zware zwarte monturen, maar na vijf jaar ook door mijn kinderen juf te zijn genoemd, dacht ik dat het wel eens tijd was voor een ander montuur. Ja, ik draag lenzen, maar ik heb serieus een bril nodig om van de badkamer naar mijn bed te komen.

Zelf moest ik nogal aan het lichte montuur wennen. Ik was dan ook wat huiverig voor de reactie van de jongste. Zeker nadat een mentorleerling had opgemerkt dat ik met een leesbril toch wat lelijker was. Toen ik dat thuis vertelde, zei ze resoluut: “Dan moet je morgen maar je nieuwe bril opzetten, mama, want die staat heel goed.” Ik denk dat ze nog gelijk heeft ook.

Groetjes Sophie Fleur van de Ven