Dijengeklets

De dag was eigenlijk best een beetje gek verlopen. Diverse keren was een stel opgeschoten pubers achter mijn rug in lachen uitgebarsten. En vijf lesuren lang had ik geen idee waarom.

Het moet waarschijnlijk ergens in het eerste uur gebeurd zijn, maar het was me niet opgevallen. Bovendien zat ik dat eerste lesuur prinsheerlijk op een verhoging (mijn mentorklas zit in een voormalig scheikundelokaal) en keek ik de klas in.

Het tweede uur was echter iets heel anders. Ik gaf les in een normaal lokaal en moest wat op het bord schrijven en achter me klonk gegrinnik. Nu gebeurt dat wel vaker en zeker bij het groepje jongens waarbij de tranen van het lachen over de wangen liepen. Totdat ik merkte dat het elke keer gebeurde als ik me omdraaide. “Lachen jullie me uit?”, vroeg ik nog, maar nee, dat zag ik echt verkeerd. “Ik zweer het mevrouw.”

Het derde uur was ik weer terug in mijn mentorklas, waar alles rustig bleef. Ik had al een paar keer aan mijn rug gevoeld, of er misschien een sticker op was geplakt. Maar nee, alles leek gewoon in orde.

Het vierde uur had ik weer een andere klas. We moesten als klas iets ophalen, een verdieping lager. Met een doos in mijn handen, liep ik de trap weer op. Voorop dus. En wéér klonk er gegniffel.

Ik kon het niet plaatsen, totdat ik in mijn lokaal op de punt van het bureau ging zitten. Dat voelde wel erg koud aan. En ineens viel het kwartje. Zo onopvallend mogelijk voelde ik aan mijn billen. Precies bij de achterzak, raakten mijn vingers geen stof meer aan. Ik was uit mijn broek gescheurd en niet zo’n beetje ook. De leerlingen die achter me hadden gelopen op de trap hadden behoorlijk ver kunnen kijken.

De rest van de dag had lesgeven geen zin meer. Toen de leerlingen doorhadden dat ik het doorhad, was er geen houden meer aan. Tranen met tuiten van het lachen. Onbeheersbaar geproest. Dijengeklets. Ik ben de rest van de dag maar blijven zitten.

Groetjes Sophie Fleur van de Ven