Klets van ons Eigen: Gansjes

Het begonnen als lieve, kleine, pluizige wezentjes. Met z’n achten wandelden ze achter moeder gans aan. Vader gans was nooit ver weg. Maar inmiddels zijn ze best groot én zien ze mij als oma gans.
De jongste is een dierenliefhebber. Alles is schattig en lief en ze weet nu al dat ze later geen kinderen wil, maar dieren. Zij kon haar ontluikende zorgzaamheid kwijt op dat groepje schattige gansjes. Dag na dag werden ze gevoerd, gevolgd, bekeken, van afstand gemeten. De gansjes groeiden en groeiden.
Inmiddels zijn ze net zo groot als een eend. Acht gansjes die al op me af komen lopen als ik de deur alleen maar open doe. De jongste, ook wel bekend als de Vrolijke Sloper – al is ze dat al een tijdje niet meer, heeft de gansjes gisteren over een afstand van 100 meter achter haar aan laten lopen. De ganzenvanger van Vinkel, kan ik haar net zo goed noemen.
Leuk, ware het niet dat er met gansjes ook een dijk aan ganzenstrontjes komen. Die ze bij voorkeur laten vallen als ze gevoerd worden. Inmiddels zijn ze zo tam dat ze op de stoep van onze tijdelijke woning komen. Zit ik even te werken, staat er ineens een gansje naast me. Daar is met de beste wil van de wereld niet meer omheen te lopen.
Overal ligt ganzenstront. Het zit onder de schoenen, op de mat, het slingert nonchalant rond in de kamer. “Mama, ik weet niet precies wat hier ligt, maar...” Nou ik weet het wel! Er wordt geveegd, gedweild, gestoft, maar als bij toverslag ligt er weer een drol. Dat ontbindingsproces heb ik inmiddels ook van dichtbij mogen meemaken. En ook heb ik geleerd in welk stadium je het beste kunt vegen.
Maar ja, nu valt de avond langzaam en liggen de acht gansjes in, op en naast elkaar te slapen en smelt ik toch weer een beetje. De Vrolijke Sloper heeft het inmiddels over een hokje en halsbandjes. Ben toch blij dat we over een paar weken naar ons nieuwe huisje gaan. Weliswaar zonder gansjes, maar ook zonder poep.

Groetjes Sophie Fleur van de Ven