Klets van ons eigen: Oordelen

Als lerares moest ik me al vaak verantwoorden. Luizenbaantje. Veel vakantie. Wat liepen die docenten toch te klagen over het salaris? De makkelijkste baan ooit. Toen ging ik vluchtelingen lesgeven. Dát was mogelijk nog een graadje erger.

Het zijn gewoon kinderen. Ze zijn twaalf, hooguit achttien jaar. Ze krijgen twee jaar om de taal te leren. Ook als ze helemaal geen school hebben gehad, omdat er door oorlog in het eigen land geen onderwijs mogelijk was en ze analfabeet zijn.

Ze hebben een weg achter de rug, die we ons niet voor kunnen stellen. Waar we onze eigen kinderen nog niet alleen naar school laten fietsen, hebben deze kinderen bergen en zeeën overgestoken, in de hoop te kunnen leven.

Echter, het blijven vluchtelingen. En zij zijn momenteel de zondebok voor alle problemen in onze samenleving. Hoe mensen dat kunnen geloven, is me een raadsel. De bevolking – hier geboren of niet – kan nooit schuldig zijn aan besluiten die door een overheid genomen worden. Of door een Europese Unie.

Als mensen dit wel geloven, is dat heus wel begrijpelijk. Van veel problemen is de oorzaak een stuk lastiger, dan simpelweg de nieuwkomers de schuld te geven. Het zijn er toch ook veel te veel? Dat gedoe bij Ter Apel? En ze kosten de Nederlandse staat ook nog eens heel veel geld. En wie betaalt ervoor? De burger.

Echter, om ook kinderen hiervan de schuld te geven, gaat echt te ver. Als ik zeg waar ik lesgeef, hoor ik meteen: dat ze teruggaan naar hun eigen land. Terwijl ik trots ben. Ondanks wat ze hebben gezien, gehoord, mee hebben gemaakt en hebben verloren, werken ze hard om hier een bestaan op te bouwen door de taal te leren, nieuwe vrienden te maken en een baan te vinden. Te dromen. Net zoals Nederlandse kinderen – zonder ooit oorlog gekend te hebben – doen.

Groetjes Sophie Fleur van de Ven