Klets van ons eigen: Twee jaar

Zoals u als trouwe lezer ongetwijfeld inmiddels weet, is het zeer droevig gesteld met mijn alcoholinname. Hetzelfde is overigens het geval met de keren dat ik ’s avonds buiten de muren van mijn eigen huis te vinden was. Daar mag dus wel verandering in komen.

Vorige week mocht ik tot mijn grote vreugde om 15.00 uur vergaderen in het dorp (want: het huis uit!!). Na de koffie, dacht ik nog verstandig te zijn om cola te drinken, maar tijdens de nazit kwam daar toch het eerste biertje op tafel. Geen punt natuurlijk, als het bij dat ene biertje was gebleven. Het was immers acht maanden geleden (denk aan carnaval) dat ik had gedronken.

Enfin, aan het einde van de middag bevond ik me ineens aan een tafel met vijf betoverende vrouwen en één man, die duidelijk meer ervaren waren met alcohol dan ik. Dat kwam eigenlijk omdat ik één zin opving (ja, ik stond inderdaad het gesprek af te luisteren), waar ik een beetje ongerust door raakte: “Als je na twee jaar geen man hebt gevonden, hoef je er nooit meer één.”

Drie van de vijf vrouwen waren zonder man. Een was gescheiden, twee waren weduwe. Ondanks een leeftijdsverschil van zo’n 25 jaar, bleken we heerlijk te kunnen praten over wat scheiden en een leven zonder partner met je doet. Een verademing, aangezien al mijn vriendinnen een gelukkige relatie hebben.

Op een bepaald moment moest ik afscheid nemen, want ik kon natuurlijk niet eeuwig bij deze vrouwen aan tafel blijven zitten. Stiekem hoop ik echter, dat ik ze nog eens tegenkom. Of dat ze dit lezen en ik nog een keertje aan mag sluiten. In ieder geval: proost! Proost op jullie vriendschap en de gastvrijheid. Als ik over twee jaar nog alleen ben, weet ik nu dat dat in ieder geval helemaal prima zal zijn!

Groetjes Sophie Fleur van de Ven